Երբեմն կյանքում այնքան շատ են խնդիրներն ու տհաճ անակնկալները, որ դրանց բախվելով՝ մնացած բոլոր հարցերը մղում ենք երկրորդ պլան: Անգամ մտերիմ մարդիկ նման պահերին այնքան էլ կարևոր չեն թվում, ու սկսում ենք կրճատել շփումը նրանց հետ:
Մեծահասակ երեխաները հաճախ չեն գնահատում այն աջակցությունը, սերն ու հոգատարությունը, որը ստացել են ծնողներից մանուկ հասակում: Այդպես էլ եղավ Հայկի հետ: Կինն ու որդին պահանջում էին նրա ուշադրությունը, իսկ քանի որ նա ընտանիքում միակ աշխատող մարդն էր, ուրիշ ոչ մեկի համար ժամանակ չուներ:
Սակայն նրանց հետ էր ապրում նաև Հայկի տարեց հայրը: Ամեն ինչ շատ բարդ էր, որովհետև Հայկի կնոջը դուր չէր գալիս այն, որ ինքը ստիպված է կերակրել ու խնամել ծեր մարդուն, ու դրա պատճառով հաճախ էր գանգատվում ամուսնուն:
Եկավ մի պահ, երբ Հայկը հասկացավ, որ ինքն այլևս ի զորու չէ նման բեռ կրելու, ու սկսեց հարազատ հոր համար հարմար ծերանոց փնտրել՝ հույս ունենալով, որ այնտեղ տղամարդը կստանա պատշաճ խնամք: Նշված օրը Հայկն իր 6 տարեկան որդու հետ հորը տարավ ծերանոց:
Տղամարդը ոչինչ չէր ասում, չէր հակաճառում, քանի որ գիտեր. եթե որդին որոշել է, ուրեմն այդպես է պետք: Հայկը չէր զղջում որոշման համար, մինչև որդին չասաց.
— Հայրիկ, խնդրում եմ, ինձ ասա ծերանոցի հասցեն:
Հայկը զարմացավ, քանի որ որդին ոչ կարդալ գիտեր, ոչ էլ միայնակ դուրս էր գալիս տանից
—Տղաս, մենք միշտ միասին կգանք պապիկին այցի, ինչի՞դ է պետք հասցեն:
— Ես հարցնում եմ նրա համար, որ երբ ծերանաս, իմանամ հասցեն ու քեզ այստեղ բերեմ:
Փոքր որդու խոսքերը խոցեցին տղամարդու սիրտը: Վերջապես նա կողքից նայեց ամենին, ինչ կատարվում է: Հասկացավ, թե իր մի որոշումը որքան մեծ ցավ է պատճառել հարազատ մարդուն:
